امام سجاد (علیهالسلام) فرمود: «وأوحشنا انْصرافه عنّا» و از اینكه منصرف شد و از ما فاصله گرفت، ما را به وحشت انداخت. ما دوست مهربان و پر بركتى را از دست مىدهیم، لذا به وحشت مىافتیم. از این رو بود كه آخر ماه مبارك رمضان كه مى شد، اولیاى خدا احساس غربت مىكردند.
«ولزمنا له الذِمام المحْفوظ والحُرمة المرْعیّة والحق المقضى». ما باید حقى كه او بر عهده ما دارد رعایت كرده حرمتى كه در پیش ما دارد ارج بنهیم. باید به تعهدى كه بین ما و اوست وفا كنیم.
«فنحن قائلون السلام علیك یا شهْرَ الله الأكبر ویا عید أولیائه» آنگاه چون این دوست عزیز از ما جدا مىشود ما چنین مىگوییم: سلام بر تو اى بزرگترین ماه كه به خدا انتساب دارى. و سلام بر تو اى عید اولیاى الهى. این سلام، سلام تودیع است.
«السّلام علیك یا أكْرم مصحوبٍ من الأوقات ویا خیْر شهرٍ فى الأیام والسّاعات» امام سجاد (علیهالسلام) چندین بار به این ماه سلام مىكند. ماه رمضان اگر زمانى گذرا بود و باطن و سرّ و حقیقت و روح نداشت، ولىالله به او سلام نمىكرد. این گفتههاى معرفتى ـ معاذ الله ـ نظیر اشعار خیالى شعرا نیست كه بر خطابههاى خیالى حمل شود كه مثلا ً به كوه و یا آثار مخروبه خطاب مىكنند.
بیان حضرت این است كه ما خیلى دوست و رفیق، داشته و داریم؛ اما هیچ دوستى به عظمت این ماه نبوده. ماهى كه نه هیچ روزى مثل روزهاى آن و نه شبى چون شبهاى آن بود.
مأخذ: (حكمت عبادات، صفحات 170 ـ 171)
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط mehdi_jon
آخرین مطالب